Oman

OMAN 2020

Direct naar foto's

zondag 1 en maandag 2 maart – Amsterdam/Muscat

Op zondag vliegen we met Turkish Airlines rond 18:00 richting Oman met een tussenstop in Istanbul. Een paar maanden eerder maakten we ook hier een tussenstop voor onze reis naar Jordanië over een paar maanden waarschijnlijk weer voor een fotografieworkshop in Capadocië. Om 7:00 landen we in Muscat waar de zon al op is. Het is hier nu wintertijd maar het klimaat is heerlijk. De voorspelling deze week is tussen de 25 en 30 graden. We begrijpen al snel dat dit een goede periode is om door Oman te reizen omdat het binnenkort heel erg heet gaat worden. Onze auto hebben we gehuurd bij Budget. We hebben besloten om geen 4 x 4 te huren omdat deze wel een heel stuk duurder is dan een gewone auto. Op het vliegveld komen we twee oudere mensen van beiden 77 jaar tegen die in Duitsland wonen. Zij komen regelmatig in Oman en huren dan wel een 4 x 4 waarin ze ook slapen. Ze vertellen dat Oman zo veilig is en dat je gewoon met je auto op een strand kunt parkeren om te overnachten. Zij houden zo van deze vrijheid. Zulke mensen zijn echt mijn voorbeeld om gelukkig oud te worden.

Al zijn wij toch iets minder avontuurlijk met het Levatio hotel waar we de eerste nachten in Muscat verblijven. Een prima hotel met zwembad en een mooie kamer. Het blijkt niet echt heel handig te liggen, maar waar dat wel is, zijn we niet echt achter gekomen. Muscat is zo groot. Gelukkig kunnen we zo vroeg wel inchecken voor een kleine meerprijs en gaan we nog heel even slapen wat in het vliegtuig helemaal niet is gelukt.

We rijden die middag naar Muttrah (ook wel Matrah) waar we in het Royal House hebben geluncht. De sfeervolle restaurants zijn niet bepaald voor het uitkiezen en dit restaurant ziet er het meest gezellig uit. De bediening is ook heel vriendelijk en de falafal en verse fruitsappen smaken heerlijk. We bezoeken er het fort waar we helemaal bovenin een prachtig uitzicht over de stad hebben. In de avond eten we even makkelijk in ons hotel waar we bijna de enigen zijn. We ontmoeten er Fransman Kim die enthousiast verteld over het land en haar inwoners. Zelf voelt hij zich als een zigeuner die het liefst geen eigen huis heeft en overal woont. Hij heeft wel een gezin in Parijs en een bedrijf in Oman. Hij verteld dat de Omani heel vriendelijk zijn en niet van conflicten houden. Zo is het verboden om te discrimineren wat betreft religie en ook homosexualiteit. Je mag hier staken voor meer inkomen maar over eerder genoemde onderwerpen zeker niet. Oman behoort overigens tot de top 10 meest veilige landen. Kim weet ook hoe je moet relaxen. Het is goed om met je blote voeten de aarde te raken en af en toe heel bewust in het nu te leven. We nemen het mee naar Nederland!

dinsdag 3 maart - Muscat

Op dinsdag, dus onze tweede dag in Muscat, wordt er op de hotelkamer geklopt. Ze wilden weten of onze kamer nog schoongemaakt moet worden. Rolf vraagt zich geërgerd of waarom dit om 7:00 zou moeten. Het blijkt echter 11:30 uur te zijn, dus onze slaap is wel ingehaald. We hebben hier geen ontbijt geboekt en we vertrekken daarom vrij snel richting Quantab waar Extra Divers zitten, die Kim ons heeft aangeraden. Helaas zijn de Dalyaman eilanden te ver voor hen maar we kunnen wel gelijk mee aan boord voor een snorkeltocht. Er zijn biscuitjes aan boord dus daar gaan we het maar mee doen in plaats van eerst ontbijten. Op de boot zit nog een Engels stel dat gaat duiken en verder is het lekker rustig. Het

Corona virus dat de wereld momenteel bezig houdt zorgt ervoor dat we nooit hoeven te wachten en het nergens echt heel vol is. Ondanks dat het met mijn snorkelset niet helemaal makkelijk gaat, zien we wel hele mooie vissen. We zitten soms wel in een hele school van visjes wat zo geweldig is! Rolf ziet ook nog een kleine schildpad zwemmen. Op de boot die behoorlijk snel gaat is het op de terugweg ook heerlijk. Na een douche gaan we weer richting Muttrah om daar in het Royal House restaurant te eten. Onderweg zien we een drietal Omani langs de kant fotograferen. Ze zien er fotogeniek uit in hun traditionele kleding en het licht is ook nog eens perfect met de ondergaande zon in de bergen.

Ze vinden het prima als ik ze fotografeer en ik maak ook foto’s van hen op hun telefoon. Het is wel iets wat ons al is verteld door Fransman Kim maar wat ons zelf ook wel opvalt is dat de Omani heel erg vriendelijk zijn. In ons inmiddels bekende restaurantje eet ik heerlijke gegrilde groenten en een Indiaans gerecht. We hadden wel trek inmiddels.

woensdag 4 maart – Muscat

Vlakbij ons hotel staat de Mohammed Al Ameen Mosque die zodra het donker wordt prachtig verlicht is. We gaan er die ochtend heen voor een kort bezoek. Vooral de bibliotheek daar is prachtig. We ontbijten met pancakes met vers fruit en een omelet voor Rolf bij een klein sfeervol tentje. Het smaakt er prima. We vervolgen onze weg naar de public beache in Quorum waar we bovenin een restaurant met uitzicht op de zee lunchen. Wat een prachtig uitzicht. We wandelen via het strand terug naar de auto en zien nog diverse schelpdieren zoals krabben. Na de wandeling stellen we de navigatie in op het restaurant dat ons is aangeraden ‘the twin Turkisch’ en gaan daar even liggen op het strand. Het restaurant ziet er heel sfeervol uit en we besluiten er later op de avond te gaan eten. Eerst nog even naar het hotel om een foto te maken van de verlichte moskee en ons om te kleden. Uiteindelijk eten we in D’Arcy’s kitchen. Het ligt niet zo mooi direct aan het strand maar hier staat wel veel meer vega op de kaart. Rolf gaat aan de kip en ik neem een broccolisoep en een Buddah bowl. Het eten was weer super!

donderdag 5 maart - Muscat/Nizwa

De wekker staat op 7:00 want rond 8:00/30 gaat de Sultan Quaboes moskee open en dat is echt een ‘must seen’ in Oman. Van buiten ziet het er al heel mooi uit en het is heerlijk om er tussen de vele prachtige bomen en bloemen te lopen. Bijzonder is dat je er geen entree hoeft te betalen voor zoiets moois. We hadden de tip gekregen om er vroeg naar toe te gaan omdat het anders heel erg druk wordt. Dus lopen we er in alle rust rond. Mocht ik ooit teruggaan hier dan zorg ik dat ik wel de 12-24 groothoek bij mij heb. Als we naar binnen gaan in de grote ruimte dan denk maar één ding ‘adembenemend’! De gigantische kroonluchters zijn van Swarovski kristal gemaakt en het Perzische tapijt is het één na grootste van de wereld. Zo’n 600 vrouwen hebben er vier jaar aan gewerkt en het is in stukken de Moskee in gekomen en daarna ter plekke verder in elkaar geknoopt. Wat wel jammer is, is dat het tapijt deels is afgedekt voor de bezoekers. Ook wel een beetje te begrijpen want er lopen jaarlijks ontelbaar veel mensen overheen. Binnen in de Moskee is het ingewikkeld fotograferen als je geen statief bij je hebt en geen enorme groothoek. En zolang het tapijt deels bedekt is, gaat het niet mooier worden dan de foto die er al van bestaat. Maar buiten in de deels overdekte gedeelten is het ook heel mooi met bijzondere lichtinvallen. Traditioneel gekleede mensen vinden het geen probleem als ik een foto van hen maak. De man die meewerkt is gids van een heel aardig stel uit Kuwait en de vrouw die ik vraag is samen met haar moeder op vakantie. Ze wonen nu in de UK maar komen oorspronkelijk uit Pakistan. Het is leuk om een tijdje met elkaar te praten en ik bied ze aan om nog wat foto’s te maken van hen met hun camera. Zij maken er ook een paar van ons. Het is zo fijn zulke lieve mensen te ontmoeten. Als we rond 10:00 uur weer vertrekken is het al een stuk drukker en levert de ene na de andere bus een lading met toeristen af.

Het is 12 uur geweest als we met de inmiddels ingepakte koffers het Levatio hotel verlaten om naar Nizwa te vertrekken. Onderweg is het ontzettend druk, onder andere door diverse ongelukken.

donderdag 5 maart Nizwa

Het Antique Inn is een sfeervol klein hotel. We hebben hier voor twee nachten gereserveerd. De koffers uitpakken is hier niet nodig want er zijn geen kasten en ook geen stoel of bank. Een bed ontbreekt overigens ook, maar wel een matras op de grond. De badkamer is vast gemaakt door de stagiaire administratie… Dus we gaan direct het dorpje in want de kamer is wel sfeervol maar niet praktisch zonder meubelen. Een map is niet nodig en de auto kan je laten staan. Alles is makkelijk te voet te doen. Heerlijk en veel beter dan het grote Muscat. We verkennen het stadje dat er heel gezellig uit ziet maar ook hier weer weinig echt gezellige restaurantjes.

Het fort gaan we de volgende dag verkennen maar we lopen er alvast even in om te checken wat de openingstijden zijn. Daar zie ik een hele oude man lopen en ik zie gelijk dat hij hele lieve ogen heeft waarvan er eentje hoogstwaarschijnlijk wel blind is. We lachen naar elkaar en ik besluit om terug te gaan naar het hotel om mijn portretlens te halen. Wie weet is hij er zo nog en mag ik hem fotograferen. Even later zit hij nog voor het fort en hij vindt het prima als ik een foto van hem maak. Ik ga naast hem zitten om de foto te laten zien en we proberen te praten wat ingewikkeld is want hij spreekt alleen Arabisch. Maar we mogen elkaar en dat is het belangrijkste. Er gaat nog een Nederlandse vrouw voor ons staan en gaat hem of ons fotograferen. Zo hoort het dus niet vind ik en dat geef ik ook aan bij Rolf ondanks dat ik het idee had dat ze wel eens Nederlandse kon zijn en mij kon verstaan. Het maakt mij niet uit, want dit vind ik gewoon echt niet kunnen. De oude man, waarvan de naam ingewikkeld was maar we dachten Cantor, probeert ons iets duidelijk te maken en we begrijpen uiteindelijk ‘coffee’. Ik dacht aan hem koffie trakteren maar we volgen hem maar om het te ontdekken. Uiteindelijk gaan we een huis binnen waar koffie en fruit klaarstaat. Hij nodigt ons uit om te gaan zitten. Zo gastvrij en lief! Hij geeft ons een dadel (vind ik echt niet lekker maar deze is eigenlijk wel te doen) en Cantor schenkt koffie in wat echt niet lust maar ik ga er gewoon niet aan ontkomen. Gelukkig drinkt Rolf snel mijn bekertje leeg als Cantor zich even omdraait. Ten slotte schilt hij nog heerlijke peertjes voor ons. Echt zo zorgzaam. Gelukkig zijn de Omani naar mijn idee schone mensen en heb ik ook niet het idee dat mensen hier snel ziek worden. We nemen afscheid van hem en bedanken hem voor alles.

Op dezelfde plek waar net Cantor zat, zit nu een jongetje chips te eten. Hij is traditioneel gekleed en lacht lief als ik hem aanspreek. Het is goed als ik een foto maak. En net als Cantor lacht Firah ook zo lief. Van mij mag een blik wel intens en wat serieuzer zijn maar de Omani zijn blijkbaar gelukkige mensen. Ze hebben het duidelijk goed hier. Als ik Firah vraag of zijn ouders in de buurt zijn, wijst hij lachend naar de overkant. Zijn vader en nog een familielid kijken lachend naar ons. We lopen er met zijn drieën naar toe. De vader laat foto’s zien die hij met zijn mobiel van ons heeft gemaakt en wat we dus echt niet door hebben gehad. Het zijn hele leuke foto’s die hij naar mij toestuurt. Ik noteer ook zijn emailadres om de foto’s van zijn zoon door te sturen als we weer in Nederland zijn.

We vinden later de goat market die hier de volgende dag vroeg zal zijn. Daar vlakbij is een restaurant waar we ons eten vanaf de counter kunnen uitzoeken. We eten daar voor ongeveer 5 OMR en het is gewoon prima eten. Als we terugkomen bij het hotel is het daar prachtig verlicht. Die avond gaan we vroeg slapen want morgen rond 5:00 uur op.

vrijdag 6 maart Nizwa

Nadat het gelukt is om zo vroeg op te staan lopen we richting de goat market. Om 6:00 uur staan daar al de eerste geitjes samen met wat norse mannen. Er zitten ook mensen op de stenen bankjes met koffie. De geitjes staan met hun pootjes of nek met gele touwen vast aan de rode ijzeren stangen. Ze zijn doodsbang als de Omani maar ook de toeristen om hen af komen. Het is zo zielig om te zien en ik vraag mij af of het niet beter is voor mij om hier snel te maken dat ik weg kom. Rolf motiveert mij echter om wel te blijven. Dieren en mensen in beeld moet hier wel lukken. Het licht is nog niet goed dus ik loop wat heen en weer om indrukken op te doen. Er is ook een heel klein kalfje waar Rolf vooral heel lang bij blijft om hem te aaien. Hij is nog veel te klein om zonder zijn moeder te zijn en hij is duidelijk zo bang. Er staat ook een piepklein geitje dat vast niet meer dan een paar dagen oud is. Bij zijn moeder zie ik het bloed van de bevalling er nog aan zitten. Daar sta je dan als ukkie met al die mensen en herrie. Zoals Rolf het omschreef ‘de prooidieren tussen de roofdieren’. Het is hartverscheurend om te zien. Eerlijk gezegd heb ik nooit zo veel met geiten gehad maar deze zijn zo mooi om te zien met hun lange haren en lieve koppies. Als slaven bij elkaar worden ze betast en gekeurd door grote nare mannen (ze zijn heel anders dan we mannen die we tot nu toe hebben ontmoet). En dan ben je zo klein nog en niets meer waard voor hen dan de paar centen die je dadelijk gaat opleveren. Niets recht op een eigen leven en lekker buiten gras eten, maar bestempeld worden als product. Zij hebben de mensen niet nodig maar de mens wil wel graag geitenvlees of geitenkaas, waardoor zij moeten lijden. Ik zie verderop een prachtig lieve moedergeit staan die helemaal aan het trillen is en naast haar twee doodsbange ukkies die continue aan het touw rukken. Ik zou ze het liefst allemaal losmaken. Het is onbegrijpelijk dat zo weinig mensen zien wat Rolf en ik wel zien. We zien ook een Spaans stel waarbij de vrouw vooral aan het lachen is. We spreken ze aan en vragen hoe ze het hier vinden. Ze kon vooral dom lachen en nu ergeren we ons nog meer aan haar. Haar vriend begreep het geloof ik beter wat wij er van vinden want hij kijkt duidelijk anders dan haar. Dat je je als mensen boven alle andere levende wezens plaatst heb ik nooit begrepen. Voor mij zijn we allemaal belangrijk en hebben we allemaal evenveel recht op een vrij leven.

Ik neem mij in elk daar wel ter plekke voor dat ik van mijn leven geen geitenkaas meer ga eten. Want voor de kaas zijn bokjes niet nodig en die worden daarom vrij direct al afgemaakt. Ongeveer een uur later voel ik tranen opkomen die ik gewoon niet meer kan inhouden en ga op zoek naar Rolf waar ik snikkend tegen aan ga staan. Toch haal ik even later diep adem en ga weer verder. Je bent fotograaf of niet. Ondanks dat ik mij mega verdrietig voel maak ik toch nog een aantal mooie foto’s. Voornamelijk van de kinderen die er rondlopen. Een jongetje dat de hele tijd stil op de tribune zit en duidelijk niet blij is daar want hij kijkt ongeveer net als ik. Een jongetje met een boek dat licht lijkt te geven door de zon die erop schijnt en ook eentje die zich goed vermaakt met het kleine geitje van zijn oom. Met zijn vader praat ik even en die is heel aardig. Zijn broer is hier om geiten te verkopen. Hij vindt het geen enkel probleem als ik zijn zoon fotografeer. Er was maar één jongen die het niet wilde maar verder was iedereen duidelijk wel gewend aan de fotografen en maken ze er geen punt van.

Er lopen ook vrouwen rond met de traditionele maskers. Ik vind het er behoorlijk intimiderend uitzien maar later lezen we dat deze maskers er vooral zijn om hen tegen het kwaad te beschermen en oorspronkelijk gebruikten de woestijnbewoners deze maskers als bescherming tegen warm zand en stof dat werd meegevoerd door de wind. Tegenwoordig zijn ze uitgegroeid tot een mode-item. Wat ik mij inmiddels wel afvraag waar alle meisjes van het land zijn. Je ziet ze gewoon amper buiten en op de geitenmarkt zijn er wel jongens maar geen enkel meisje te bekennen.

Zo’n twee en half uur later houden we het voor gezien en als we het straatje inlopen richting het hotel zie ik nog een mooi jongetje in prachtig licht. Hij is verlegen maar vindt het wel ok als ik hem fotografeer.

Het ontbijt in het hotel is simpel maar helemaal ok. Ik eet helemaal plantaardig en dat voelt gewoon heel goed. Ze hebben bonen met een soort Indiaase curry en een naan brood. Iets wat ik in Nederland niet voor ontbijt zou eten maar waarom niet? We zitten vaak zo vast in onze Nederlandse gewoonten maar het is juist mooi om vanuit elk land mooie dingen over te nemen. We zijn wel een beetje van slag van de indrukken van de geitenmarkt en ook best moe dus we gaan even proberen nog wat te slapen.

Die middag lunchen we bij de coffeeshop vlakbij waar ik een falafal plate bestel en Rolf iets van kip. De zwangere poes die naast ons is komen zitten, kan zich op iets lekkers verheugen. We hebben al heel wat poesjes daar gevoerd met blikjes tonijn en ook een poes met vier zwarte kittens. Ze zijn behoorlijk schuw en hebben waterige oogjes. Daarom gaan we regelmatig naar haar toe om haar wat te geven. Kittens slapen veel maar ineens komen ze niet meer tevoorschijn en die nacht word ik wakker en ben ik bang dat niemand ze meer te zien krijgt.

In de latere middag als het licht mooi is, gaan we naar het fort van Nizwa. Je betaald er 5 omr voor de entree wat ik het zeker waard vind. Je mag voor die prijs bij de coffeeshop daar ook een gids gaan halen. Maar dat begrijpen we pas als we weer weg gaan. We mogen daarom de volgende ochtend gratis terugkomen. Weer zoiets liefs. Fotograferen is daar overigens wel erg mooi want veel mensen willen wel even meewerken om model te staan.

Avondeten doen we maar weer in het grilled fish en see food restaurant. Gelukkig kunnen we ook diverse groenten bestellen. We nemen ook een schotel met wat tonijn voor Rolf en de poesjes. Ik ben wel blij dat we hier geen zielige honden zien. De enige keer dat er ineens vier voor onze neus stonden was op de avond op een berg zand om de Moskee bij ons hotel te fotograferen. En die waren volgens mij wel ok. Ze kwamen alleen even nieuwsgierig kijken.

Ook deze avond weer vroeg slapen om de volgende dag rond 7:00 op te staan. Het fort is om 8:00 uur open. Het licht is dan niet meer op z’n mooist maar het is zeker de moeite waard.

zaterdag 7 maart Nizwa/Jebel Shams

Na het ontbijt met dit keer wel een omelet die lekker is maar toch minder goed voelt omdat ik aan de arme kippen denk in deze industrie, gaan we de koffers inpakken. Rolf laat ineens weten dat hij de autosleutel kwijt is. En als hij het zegt dan is deze ook echt kwijt. Na drie uur zoeken en alles overhoop te hebben gehaald vindt Rolf deze uiteindelijk onder zijn koffer! Wat een stress en we kunnen dus eindelijk heel blij en opgelucht vertrekken.

We gaan eerst naar ons tentje waar we twee glazen verse jus d’orange bestellen en dan echt op weg naar Jebel Shams midden in de bergen. Hopelijk gaat onze gewone auto het redden want een 4 x 4 horen we later, is wel aan te raden voor die route. Gelukkig gaat het goed en arriveren we rond 3:00 uur, en dat is precies de tijd dat het restaurant sluit (en verder is er niets in de buurt) om vervolgens om 19:00 uur weer open te gaan voor het diner. Ze halen wel wat eetbaars voor ons uit de keuken. En nu het geluksmomentje voor vandaag, we krijgen een upgrade naar een hele mooie kamer met groot terras. Wat onwijs mooi (normaal 120 omr maar wij betalen 54 omr per nacht). We hebben nog geen tenten geboekt voor de woestijn en misschien blijven we hier wel 1 of 2 dagen langer. Wat fotografie betreft hier wellicht minder interessant maar wel fijn om even bij te komen en voor het eerst na een week te beginnen in een boek. Op ons terras drinken we thee met chocolade. Het is hier overigens wel fris in de bergen dus blij dat we alle twee wel warmere kleding hebben meegenomen. Morgen gaan we weer vroeg op en ditmaal om de Balcony walk te lopen. Het schijnt heel mooi te zijn maar wel pittig.

zondag 8 maart Jebel Shams

We staan rond een uur of 7 op en gaan eerst ontbijten, wat prima is. Vanuit ons resort is het eerst een paar kilometer op verharde en later op onverharde weg tot aan het begin van de Balcony Walk. De start is bij een aantal huisjes waar vrouwen armbandjes en schedels verkopen. Ik vind ze er onaardig uitzien en heb geen behoefte iets bij ze te kopen. Vol goede moed beginnen we rond 8:30 uur aan de balcony walk. Wat is het hier adembenemend mooi! De totale route is 1,5 uur heen en dezelfde weg weer terug, dus in drie uur totaal moet je weer terug kunnen zijn. Wij komen echter wat later terug omdat we op aanraden van een stel uit Dubai nog op zoek zij gegaan naar een watertje boven in de bergen. Alleen pakken we per ongeluk een verkeerde kant en met de laatste rots te gaan durf ik niet hoger. Al kom ik er al op dan kom ik er zeker niet meer heel vanaf. Rolf gaat wel maar kan mij uiteindelijk niet meer vinden en gaat via een andere route omlaag. Ik ontmoet echter een Duitser die tevens klimgeit is en volg hem maar. Alleen hij is zo snel en handig in het klimmen en op een gegeven moment durf ik gewoon niet meer verder. De eerste keer dat Rolf mij dus met hoogtevrees meemaakt. Gelukkig zijn we snel weer beneden (heelhuidsJ) en gaan we aan de terugweg beginnen. Rolf geeft nog aan dat het bij mij wel heel soepel gaat en zo voelt het ook. Ik voel mij zo energiek en heb het gevoel dat ik zo makkelijk over alle rotsen en keien ga. Het is of de sportschool (maar zo fanatiek ben ik ook niet bezig geweest) of het plantaardige dieet dat ik de laatste maanden probeer te volgen maar hier bijna zo goed als mogelijk volg. Mijn camera heb ik overigens niet meegenomen omdat ik eerst wilde weten of het wel veilig was om deze mee te nemen en of het de moeite waard is. Als we er weer bijna zijn besluiten we de volgende ochtend hier heel vroeg terug te komen en alleen het eerste kleine stuk te lopen want dat is toch wel het mooiste. Ik hoop dat ik daar het hele oude mannetje in traditionele kleding dan weer ga tegen ga komen en hem deze keer kan vastleggen.

Als we terugkomen gaan we eerst lunchen en daarna heerlijk relaxen in ons huisje. We zitten er in het laatste stukje zon op ons terras en warme kleding aan met allebei een goed boek. Ik lees Zionocco van Leon de Winter en Rolf het boek ’21 lessen voor de 21^eeeuw’. Toevallig zijn beide schrijvers van de boeken Joods en gaat het daar ook (deels) over. We kunnen zelf thee zetten op de kamer en wonder boven wonder is er na een week nog chocolade over die wij vanuit Nederland hebben meegenomen.

Om 19:00 kunnen we weer terecht in het restaurant en het eten is weer helemaal prima al is er nu wel wat minder groenten voor mij. Na het eten willen we enthousiast beginnen aan het spel koehandel maar het blijkt dat dit pas mogelijk is vanaf drie personen. Dus we duiken nog maar even onze goede boeken in. We gaan ook op tijd slapen want morgen om 5:30 uur op.

maandag 9 maart – Jebal Shams/Ibra

Het valt ook maar niet mee voor mij om vroeg op te staan maar hier moet het echt met de vroege zonsopgang. En het mooie licht is hier in de ochtend en in de avond zo kort. Vandaag zijn we al rond 6:45 uur in de omgeving van de balcony walk waar de tientallen geiten net naar buiten worden gestuurd. Ik probeer wat naar voren te komen maar uiteraard zijn die geiten zoveel sneller dan ik over die rotsen. Ik leg nog net een laatste eigenwijze, maar prachtige grote witte geit vast met de herder in het vroege tegenlicht.

Als we net aan de walk beginnen zie ik uit het niets de oude man verschijnen. Hij loopt zijn huisje in en de geiten volgen. Hij spreekt alleen Arabisch en ik hoop maar dat hij er zo weer uit komt. Wat had ik hem graag gevolgd in zijn huis met geiten maar ik heb niet het gevoel dat we heel erg welkom zijn. Als hij naar buiten komt mogen we hem wel fotograferen. Hij vraagt er wel een rial voor die hij natuurlijk van ons krijgt. Ik had zo graag met hem en zijn geiten door de bergen gegaan maar de communicatie maakt dat ingewikkeld en belangrijker nog hij geeft wel aan dat hij verder wil. We komen hem later weer tegen en hij neemt een alternatieve route. De oude man loopt echt op het randje van de rots met daaronder een diepte die mij de kriebels bezorgt. Het is gewoon te spannend om hem zo te zien lopen. Ik blijf hem echter wel volgen met mijn camera, want het zijn hele mooie beelden die hier nu verschijnen door zijn wandeling op de rand van de rots. Af en toe gaat hij zitten en pakt hij zijn verrekijker tevoorschijn. Ik ben heel benieuwd wat hij er mee ziet en misschien wel zoekt. Zo jammer dat we niet dezelfde taal spreken. We besluiten terug te gaan naar het resort voor het ontbijt. Er is echter een geit die onze aandacht trekt. Wat een grappige beest! Hij vindt het duidelijk fijn als we hem aaien terwijl ze over het algemeen behoorlijk afstandelijk zijn. Rolf en ik maken foto’s van elkaar als we samen met de geit zijn. Hij blijft of wel dicht bij mij of bij Rolf staan. We dachten voor eten maar als we later terug gaan voor een appel dan hoeft hij deze niet. Dan gaan we echt terug naar het resort waar we vlakbij toch een keer stoppen voor een prachtige damp die uit de bergen komt. Het is echt een schitterend uitzicht.

Na het uitchecken besluiten we richting de woestijn te rijden al hebben we nog geen idee waar we precies heen gaan want we hebben voor deze nacht niets geregeld. De bedoeling was om maar één nacht in Sama Heigts resort in Jebal shams te blijven maar omdat het zo mooi was, verblijven we er twee nachten. Dat betekent maar één nacht in de woestijn en omdat wij geen 4 x 4 hebben kost het maar liefst 30 tot 40 omr om je te laten ophalen. Op het moment van schrijven, wat ik altijd lekker in de auto doe, krijgen we waarschuwingstekenen van een tegenligger en dat is waarschijnlijk voor de kameel die de weg voor ons wil oversteken. Weer eens wat anders dan de overstekende herten in Zeeland. We besluiten om naar Ibra te rijden, zo’n 15 minuten vanaf de grote weg, die naar Ras Al Jinz loopt. We hebben geen idee of we er ook kunnen slapen dus het is nog steeds spannend waar we de nacht gaan doorbrengen. Ibra is het niet al hebben we toch maar besloten hier te gaan slapen in een het kitcherige Ray’s hotel met Donia restaurant. Het hotel is nieuw en zo ook het restaurant. Het is klaar voor heel veel mensen alleen hebben we het gevoel dat wij de eerste gasten hier zijn. Het diner kan niet in het restaurant geserveerd worden, maar kunnen ze brengen naar de kamer of in het ontbijt gedeelte. We bestellen maar simpel pizza en voor de zekerheid nog iets van indiaanse groenten. Het is redelijk te doen. Het moet allemaal maar voor een nachtje.

dinsdag 10 maart Ibra / Ras Al Jinz

Rond half 8 kijken we elkaar helemaal wakker aan. Tijd om te vertrekken uit dit vreemde spookhotel. Gezien we de avond ervoor helemaal geen gasten hebben kunnen ontdekken en alleen Aziatische medewerksters trek ik maar eens wat minder lange kleding aan. We gaan nu toch naar vooral toeristisch gebied. Als we in de ontbijtzaal komen zit deze echter vol met Arabisch geklede vrouwen en mannen. De vrouwen achterin zetten op een gegeven moment de airco vol aan en wij zitten er precies onder dus ik ga toch maar wat anders aantrekken. Wellicht was dat hun manier om mij wat meer aan te kledenJ. Na een half uur wachten onder een koude airco zijn we er wel klaar mee. Ze hebben hier duidelijk geen eigen keuken en wij willen graag weg dus we gaan onze koffers pakken. Heerlijk als we hier weg kunnen naar Ras Al Jinz turtle reserve. Morgenochtend gaan we heel vroeg op om de schildpadden te kunnen bewonderen. Heel benieuwd. Op het compleet te maken in dit hotel nemen we allebei nog een stuk pizza van gisteren (allebei maar een halve op gisteren) en gaan we op weg.

In de middag arriveren we bij het Ras al Jinz turtle resort. We hebben hier voor het duurste hotel gekozen en daar hebben we geen spijt van. Niet dat het zo luxe is maar dit ligt echt aan het strand al is de zee nog wel een stukje lopen. De kamer is prima maar helaas geen uitzicht omdat de architect er voor heeft gekozen delen muur te laten doorlopen om zo niet te warme kamers te krijgen.

Als de koffers weer in de kamer staan, gaan we richting het strand. Wat is het hier mooi! Ik heb mijn camera wel bij mij al is het licht nog niet perfect. Rolf wijst mij op een gegeven moment op een gat in het zand waar een krapje in is gekropen. We gaan rond het gat zitten in de hoop dat deze een keer naar buiten komt. Het is mij al snel duidelijk dat je geduld moet hebben en vooral niet moet bewegen. Zolang je heel stil ligt, kan je hem observeren en dus ook fotograferen. Wel blij met de Z7 die zo weinig geluid maakt want het beestje laat zich er niet door verstoren. En ze zijn ontzettend schuw! We vinden het allebei zo ontzettend leuk om dit beestje aan het werk te zien. Achter elkaar komt hij met hoopjes zand tussen zijn scharen naar buiten en gooit dit naar buiten. Hij blijft elke keer even staan om denk ik vast te stellen of er geen gevaar is. Ik lig er echt doodstil met mijn camera voor. Fantastisch dit. Rolf fotografeert niet maar ik weet dat hij dit net zo leuk als ik vind. Met de groothoek maak ik zulke toffe foto’s. Als je zo vlakbij kunt komen dan is een groothoek alleen maar een gaaf effect.

Het diner is inclusief in het hotel en veel andere mogelijkheden zijn er denk ik ook niet. In elk geval is het prima in dit hotel en best aardig wat toeristen. Wel allemaal Westerlingen.

Al vanaf 20:00 loopt de lobby van het hotel vol met toeristen die mee met de gids gaan om de schildpadden te gaan zien. Als je in het hotel verblijft dan val je automatisch in groep 1 om de schildpadden te gaan zien. Fijn als je allebei niet uitblinkt in geduld. Wat ik niet wist is dat de schildpadden zich alleen op het strand vertonen als het donker is, want als het te warm wordt dan komen ze niet terug en kunnen ze zelfs sterven. Rond 20:45 uur lopen we met een hele grote groep richting het strand. Gezien het low season is wat betreft de schildpadden is de kans aanwezig dat we geen schildpad zullen zien, maar er is er eentje gesignaleerd dus lopen we met groep 1 richting de zee. En wouw, wat bijzonder! Een gigantisch grote schildpad ligt in een grote kuil en je ziet prachtige witte eieren liggen. We zijn allebei zo verrast door dit bijzondere spektakel! Een foto maken werkt niet echt met zoveel mensen er omheen en alleen het beetje maanlicht. Je mag, terecht, niet flitsen en ook niet bij haar hoofd staan. Dus alleen achter haar zodat zij door kan gaan met eieren leggen. Als ze later richting de zee zal gaan dan betekent dat ook gelijk een afscheid van haar kinderen. Sowieso zullen het er maar weinig overleven. Van de 1000 eieren zullen uiteindelijk 1 tot 5 schildpadden overleven. En deze kunnen wel 100 jaar worden. De grootste vijand aan land zijn de vossen en vogels die de nog zachte eieren / schildpadjes opeten. In de oceaan is de vervuiling de grootste vijand van de diertjes. De mens dus. Na ongeveer een uur gaan we weer terug naar het hotel. We besluiten dat we de volgende ochtend niet zo vroeg op zullen gaan om weer met toeristen rondom de schildpad te gaan staan. We hebben er nu eentje gezien en dat is goed zo. Rond 6:00 op het strand is ook wel goed al zullen we dan waarschijnlijk geen schildpadden meer zien. Rolf wil wel heel graag in de nacht nog eruit om alleen of met mij op het strand te gaan lopen. Ik laat hem gaan al vind ik het wel fijn als hij zijn mobiel mee neemt. Het zeewater kan hier behoorlijk hoog komen. Om half 12 vertrekt hij en iets na 1:00 uur komt hij enthousiast weer in de hotel hotelkamer terug. Hij heeft een schildpad geholpen weer terug te komen naar de zee. Ze wilde waarschijnlijk haar eieren leggen maar omdat het water op dat stuk zo hoog was lukte het haar niet om een droog stuk voor haar eieren te vinden. Als een automatische grasmaaier botst ze van de ene naar de andere rots. We hebben geleerd dat we nooit voor ze mogen staan maar Rolf doet dit, na een uur observeren, nu juist wel om te zorgen dat ze niet weer verkeerd gaat en maar in hetzelfde rondje blijft gaan. Zo begeleid haar weer uit de rotsen richting de zee. Het is zo leuk om hem zo enthousiast te horen vertellen.

woensdag 11 maart Ras al Jin/Sur

Deze ochtend gaan we dus niet in een groep mee maar zelf naar het strand. Het is iets na 6:00 en het is zo mooi om de zon op te zien komen. We lopen richting de vissersbootjes en daar vlakbij ziet Rolf ineens een schildpad. Haar hadden we hier niet meer verwacht omdat de zon al lang op is. Het lijkt wel of ze niet verder komt en ze moet nu echt richting het water. Haar hoofdje is wat bebloed maar we zien geen visnetdraden of iets dergelijks zitten. Waarschijnlijk komt het door haar eigen vinnen die haar hals raken als ze loopt. Of we er goed aan hebben gedaan weet ik nog steeds niet maar gezien we bang zijn dat ze niet op tijd in het water komt, tillen we haar voorzichtig richting de zee. Vervolgens gaat ze zelf de goede komt op omdat wij naast haar blijven lopen. Ze is duidelijk vermoeid. Ze kan niet eens haar kopje optillen als ze een bergje afgaat en dus haar ogen en alles onder het zand zit. Gelukkig bereikt ze uiteindelijk het water en zien we haar weg zwemmen. Zo mooi!

Via de vissersbootjes lopen we over de verharde weg weer terug naar het hotel. Tijd om de koffers weer in te pakken. Op de weg naar Sur komen we nog heel wat kamelen tegen. We hebben nog een sandwich in de auto liggen en die geven we aan een kameel. Hij vindt het een beetje spannend en weet ook niet zo goed wat het is maar even later is wel duidelijk dat hij hem heerlijk vindt. Echt grappige dieren. We horen ook nog een paar toeristen lachen vanuit de auto waar de kameel met zijn kop gewoon naar binnen komt. Ik denk dat ze vaker wat lekkers krijgen. De eigenaar is er allemaal minder blij mee dat de kamelen zo dicht bij de weg komen want hij komt toeterend aanrijden. We gaan maar weer eens verder.

Niet ver van Sur vandaag ziet Rolf RV SUR RV Rental staan. Hier verhuren ze grote campers. We weet voor later nog eens om net als de oude Duitse mensen op pad te gaan!

Als we Sur naderen gaan we wat drinken op het terras van een restaurant aan zee. Wat een wind staat er! De ober wil eigenlijk niet buiten bedienen omdat hij bang is dat de glazen onze tafel niet zullen bereiken. Maar hij doet het toch. Het uitzicht is er prachtig. Maar het blijft in Oman wel een gebrek aan echt sfeervolle restaurants. Hier ligt ook weer kunstgras en staat er ook hier zo’n spuuglelijk kindertoestel in alle kleuren van de regenboog.

De receptionist van het Grand Sur hotel is erg aardig en dat vinden we helemaal als hij ons verteld dat we een upgrade krijgen naar een kamer met zeezicht. Vanaf de vierde verdieping heel mooi. Al ligt er voor het gebouw wel duidelijk bouwgrond, dus geen mooi park wat hier gewoon zou horen.

Na de lunch in het hotel gaan we die middag liggen op het dakterras met klein zwembadje. We waaien haast van het dak af zoveel wind staat er. Het is maar goed dat we niet de woestijn in zijn gegaan want dat was niet grappig geweest met al dat opwaaiende zand.

In de middag gaan we het stadje van Sur in en lopen een stuk over het strand waar heel veel jongens en mannen aan het voetballen zijn. In de verte zien we een fort waar we een aantal foto’s gaan maken in het avondlicht. Vlakbij staat een container waarnaast een dode geit ligt en waar poezen in de container zitten. We besluiten het laatste blikje tonijn voor de hongerige poesjes open te trekken.

Bij het Sahari restaurant achter het Plaza hotel dat Olivier ons heeft aangeraden gaan we wat eten. Het is zo moeilijk om sfeervolle restaurants te vinden dat het fijn is om wat tips achter de hand te hebben. Er is een groot terras aan het water waar je prima kunt zitten. Ik krijg een groot bord met gegrilde groenten en Rolf heeft iets van vlees. We bewaren er iets van om aan een katje te geven dat heel hard aan het miauwen is. Als ik daar naar toe wil lopen hoor ik ook nog een andere ergens op een dak miauwen. Na van alles geprobeerd te hebben, tot een gevaarlijke ladder toe, geef ik het op en ga op zoek naar het poesje dat in de buurt van het terras zou moeten zitten. De meeste katten hier zijn zo bang maar nu komt er eentje echt op mij afstormen. Hij is nog zo klein en het eerste dat hij doet is vooral kroelen dan een hapje vlees en vooral weer kroelen. Je hoort hem gewoon spinnen zo heerlijk vindt hij het. Zo fijn om te geven. Mensen eten meestal veel meer dan goed voor ze is dus beter om een deel weg te geven aan kleine wezentjes met grote honger. Ik vraag de ober of ze nog wat vlees hebben wat over is gebleven maar helaas komt hij met wat chapatti’s. Verdorie dat eet dat diertje toch niet. Maar hij heeft zo’n honger dat dit er ook nog wel bij kan. Een Omaanse man komt naar ons toe om te vragen of alles ok is. We vertellen hem dat het poesje veel honger had en we hem wat eten hebben gegeten. Dat is hem echt vreemd. We moeten wel een beetje lachen als het katje langs zijn benen kroelt. We hebben wel leuke gesprekken met hem over verschil in culturen en dieren. Ook over het feit dat hij nog geen 53 jaar is en al met pensioen. Hij zat in het leger en dan kan je met 53 jaar met pensioen maar hij koos er voor om wat eerder te gaan. Hij verdiende 1900 omr per maand en nu met pensioen 1500 omr. Dat is dus heel veel geld voor zo’n vervroegd pensioen. Voor de meeste andere beroepen is de pensioen gerechtigde leeftijd 60 jaar. Dit land heeft het financieel echt ontzettend goed!

Donderdag 12 maart - Sur

Na uitslapen vandaag zijn we na het ontbijt nog een tijdje in de kamer blijven hangen. Mijn koffer en de kamer zijn zo’n chaos dat ik maar wat ga opruimen en daarna wat mail bijwerken. De opdrachten komen weer binnen dus wel belangrijk deze te beantwoorden. Omdat ik hier in Sur niet echt het idee heb bijzondere beelden te kunnen maken heb ik gewoon niet zo’n haast. Halverwege de middag gaan we het stadje in en gaan kijken bij de Dhow bootjes maar er is weinig loos. Er gebeurt gewoon zo weinig op straat dat je je suf kunt zoeken naar mooie momenten. Hoe anders is India!

Lunchen doen we bij het multi cuisine restaurant waar we bij aankomst in Sur eerst wat zijn gaan drinken. Vandaag veel minder wind dus we gaan lekker buiten zitten waar gasten zijn. Er zit een gezin naast ons waarbij de vrouw ook haar gezicht gesluierd heeft. Ik verbaas mij er over hoe je dan kunt eten. Voor elke hap moet ze een deel van de gezichtsbedekking optillen. De traditionele gewone kleding in Oman wat ik het meest zie hier is dat de vrouwen helemaal in het zwart zijn en de mannen voornamelijk in het wit maar ook andere kleuren zie ik voorbij komen. De mannen hebben vaak een mooi hoofddeksel. De kleding is hier echt nog authentiek wat ik geweldig vind voor mijn beelden. Ik bestel een risotto waar ik heel veel trek in heb maar even later verlang ik naar mijn eigen keuken en onze manier van risotto maken.

Op het dakterras van ons hotel lezen we die middag veder in onze boeken. Door de mindere wind is het hier ook een stuk aangenamer.

Na het advies van mijn tante Coby op mijn app om in verband met de corona maatregelen die Oman gaat nemen zo snel mogelijk het land te verlaten, hebben we besloten het risico te nemen om de laatste twee dagen nog te gaan genieten en nu niet onze dag te verdoen met het zoeken naar een vlucht.

Vrijdag 13 maart Sur/Wadi Shab

Gezien wij Sur niet echt super geweldig vinden staan we op tijd op voor het ontbijt om uit te checken. We hebben veel zin om naar het Sama Wadi Shab hotel te gaan! Het is circa 1,5 uur rijden dus we komen daar ruim voor de lunch aan. Het is hier zo prachtig. Het resort heeft een zwembad met uitzicht op de zee. Een mooie afsluiter hier. Lunchen doen we in het hotel waar we met twee stewardessen uit Dubai in gesprek raken. Ze bieden ons een rit naar Wadi Shab aan maar we besluiten zelf te gaan. Ze geven ons nog de tip om ook de Sink Hole te bezoeken als we weer op weg naar Muscat gaan. Hier komen de kleine visjes aan je voeten knabbelenJ. Gezien er nu geen mooi licht is gaan we relaxen aan het zwembadje met mooie uitzicht. Dit resort is onderdeel van de Sama resorts zoals ook die van Sama heights resort in Jebel sands waar we het zo mooi vonden. Het is duidelijk dat ze hier net renovaties hebben gehad en ik denk dat ze daar ook mee verder zullen gaan. Het interieur is duidelijk nog ouderwets maar ze weten wel wat stijl is bij Sama vergeleken met de meeste hotels waar we verbleven, dus het zal hier over een jaar denken wij heel erg opgeknapt zijn. Maar buiten is het al heel mooi door de prachtige locatie waar ze zitten.

Aan het einde van de middag rijden we richting Tiwi waar het ons duidelijk wordt waar we de volgende dag moeten zijn voor het bootje naar de overkant om in wadi shab de wandeling te maken. Een jongen van 29 jaar, zit daar op een bootje voor de laatste gasten. Zijn collega vaart nog en hij wordt omringd door katten. Het kattenmannetjeJ. De katten zijn iets aan de dunne kant maar ze zien er heel erg goed uit. Er loopt ook een prachtige witte poes met blauwe ogen die juist het meest schuw is. Als hij dat niet was, dan was hij al lang meegenomen zegt hij. De katten miauwen er op los als hij een visdraad pakt, want de visjes die hij binnenhaalt zijn voor hen! Hij doet dit een paar keer per dag zegt hij en dat is de poezen wel aan te zien. Dit is natuurlijk superleuk om te fotograferen wat hij geen probleem vindt. Helaas is hij gewoon Westers gekleed en als ik de mooie achtergrond wil dan heb ik geen interessant tegenlicht maar toch is het leuk om hem en de katten vast te leggen. Ik zie de meest mooie visjes voorbij komen en vind dat ook zielig maar wel fijn dat de katten te eten hebben. Ze vechten af en toe om een vis maar op een gegeven moment hebben ze allemaal genoeg. Met een foto van zijn email adres trekken we weer verder en roepen we tot morgen! We gaan hier morgen absoluut vroeg zijn.

Wat verder op in het dorpje van Tiwi komen wij met vier mannen in gesprek die daar met een kindje voor hun huis zitten. De Omani zijn zo gastvrij want ook hier krijgen we gelijk water en iets wat tussen koffie en thee zit. Een vrouw komt het brengen. Als we vrouwen vaker willen tegen komen moeten we naar de supermarkt of naar het winkelcentrum maar uiteindelijk is het wel vooral mannen buiten fotograferen geworden deze reis. Lekker vind ik de mix koffie/thee niet maar ik drink het elke keer wel op want ik vind het zo lief. We praten wat en ik mag foto’s van ze maken die ik beloof op te sturen. De man die naast mij zit, vraag ik wat hij doet in het leven. Hij lacht naar mij en zegt dat dit een secret is. Dat is het sowieso wel voor mij. Oman met al zijn grote huizen in een bak beton met muur er omheen. Hier geen bak met lavendel en bijtjes erin of wat gras voor de geiten die overal lopen. Dan liever een klein knus huis met een tuin vol leven. Als we opstaan om weer verder te gaan, verteld de man naast mij dat het Sama resort hier voorheen van zijn vader was. We bedanken de mannen voor de gastvrijheid en gaan weer op weg naar het resort waar we eten op het buitenterras met uitzicht op zee. De restaurants die we tegenkwamen onderweg zagen er zeker niet beter uit dus dan maar weer het hotelbuffet.

En dan vroeg naar bed want de wekker staat om 5:00 uur voor de zonsopgang foto’s. Het gaat morgen een lange dag worden met vroeg op staan en een vlucht die voor de nacht gepland staat. Dat het een veel langere dag gaat worden weten we dan nog niet.

Zaterdag 14 maart Wadi Shab/Muscat/Istanbul/Amsterdam

Onze laatste dag in Oman begint voor ons bij het horen van de wekker. Wat ben ik toch slecht in vroeg opstaan. Maar het is zo aan te raden in Oman want het mooie fotografielicht is er al rond 6:00 uur en in de avond is het ook al vroeg en trouwens ook heel snel weg. We gaan eerst kijken bij de bootjes of de kattenjongen er heel toevallig al is maar dat is niet het geval dus we rijden door naar het dorpje Tiwi waar we gisteren ook waren. Ik mag een foto maken van een man die er samen met zijn zoontje aan het genieten is van de zonsopkomst. Ook hij is weer zo vriendelijk en ik beloof ook hem de foto op te sturen. In tegenstelling tot veel andere landen waar ik de laatste jaren was, hebben de meeste hier wel email. Ik maak altijd een foto van hun adres zodat ik niets kwijt raak of door elkaar haal. Overigens hebben ze hier vooral instagram en is Facebook inmiddels achterhaald.

De man kijkt onder andere uit op de vissers die hun vers gevangen vissen hebben uitgestald op de stoffige grond. Rolf was hier net en gaat nu richting de moskee waar ik net was in de hoop dat de kindjes van gisterenavond, toen het mooie licht al verdwenen was, er zouden zijn. Maar het blijft bij de Moskee die ik later ook nog met wat geitjes ervoor fotografeer. Dus ik loop nu naar de vissers. Een man wil niet dat ik hem vast leg want hij vindt het maar niets dat er foto’s van hem later voor geld worden verkocht. Hij is verder gewoon aardig. Een hele oude man en juist ook een jongen trekken mijn aandacht. Overigens ook een vis die nog leeft en wat ik vreselijk vind om te zien. Wat zou ik hem graag oppakken en in het water gooien maar dat kan echt niet. De vraag is überhaupt of hij het dan wel gaat redden en voor hem weer veel andere vissen in de plaats. Ik moet hier aanzien dat hij aan het sterven is op de stoffige grond. Ik besluit om naast de geitenkaas die ik echt niet meer wil eten de vis voortaan ook te skippen al gaat dat thuis wel ingewikkeld worden. Ik vind het zo vreselijk om dit lijden te zien dat ik het echt niet meer aan mijzelf kan verantwoorden deze dieren of hun zuivel te eten.

De kattenjongen vertelde gisteren dat ze om 7:00 uur er zijn met de bootjes om je het gebied van Wadi shab in te brengen. Het is ietsje later maar we zijn wel de eersten en de kattenjongen begroet ons vriendelijk. Hij pakt gelijk de waterdichte tas die we van hem mogen lenen voor mijn camera. Handig zoiets.

Circa 2 minuten duurt de overtocht naar de overkant die 1 omr per persoon kost. Dat is echt niet slecht verdienen in het hoofdseizoen maar nu is het stil. Nog geen hoofdseizoen (rond kerst en ook in de zomervakanties is het hier ontzettend druk) maar wel corona dus niet bepaald druk. Wij lopen samen met drie mensen uit India als eerste toeristen het gebied in. De vrouw bij dit groepje heeft hier in de buurt gewoond en kent de weg. Ze verteld dat in het regenseizoen er veel rotsblokken zijn losgeraakt en op het pad terecht zijn gekomen. Wij gaan eerst nog even de ezel die staat te balken gedag zeggen. Hij komt langzaam naar onze buurt en is echt een schatje. Heel voorzichtig neemt hij de stukjes appel aan die ik hem geef. Rolf ziet later dat hij vast staat met een pootje. Zo zielig. Ik had het niet direct gezien omdat hij achter een grote omgevallen boomstronk stond.

Het gebied is prachtig en na circa een drie kwartier/een uur wandelen en klauteren komen we bij water aan dat we ingaan. Het ijskoude water wat we ons hadden voorgesteld, valt gelukkig mee. Na een stukje zwemmen is er een pad met een laagje water waarbij we allebei pijn aan ons voeten hebben. De waterschoentjes die ik had bedacht mee te nemen maar niet had gedaan, mis ik nu vooral. Al snel kunnen we weer zwemmen. De kattenjongen had ons heel erg gewaarschuwd voor hele gladde stenen hier en dat moet je echt weten. Onder water kan je er echt niet op staan zo glad. Een man heeft hier een paar weken geleden zijn been gebroken. Iets verderop zien we een spleet in de rotsen waar we doorheen kunnen. Weliswaar moet je er schuin doorheen maar ik ben heel benieuwd wat hierachter te zien is. Ik hoor al een waterval dus het is vast mooi. Rolf gaat vooruit wat ik wel heel fijn vind. Voor zich uit de tas met mijn dure camera en het kaartje met alle foto’s van de afgelopen week. We komen uit in een grot met ook daglicht en de waterval zien we nu ook. Het is echt prachtig om te kunnen zien. Een paar jongens die ons hebben ingehaald zitten als echte berggeiten al bovenin. Eén van de jongens kan duidelijk niet goed zwemmen en gebruikt grote spaflessen onder zijn armen om te blijven drijven en zijn vriend geeft aanwijzingen hoe hij moet zwemmen. Zo gaat dat hier. Steeds meer mensen weten de grot te vinden en wij gaan er weer vandoor om te beginnen aan de wandeling terug. We genieten er zo van en Rolf roept enthousiast dat hij dit een van de mooiste dagen vind. Hoe het ook af gaat lopen met de terugreis, deze dag hebben we wel mooi in ons hoofd. Als we het bootje instappen, komen er nog twee mannen bij die aan het werk zijn in het gebied en ze dragen grote balen van groen. De jongen op de boot vaart ietsje door om hen eerst af te zetten. Wat mij betreft vaart hij nog een stuk door want het is heel mooi allemaal vanaf het bootje. De waterdichte tas waar we heel blij mee waren, leveren we in bij de kattenjongen en we zeggen hem gedag en beloven nogmaals de foto’s naar hem toe te sturen.

Bij het resort komen we de aardige, wat oudere, mensen uit Oostenrijk tegen die we ontmoet hebben in ons hotel in Sur. Ze zijn zo ontzettend vriendelijk. De man vraagt ons wat wij zouden doen met hun vijf dagen nog te gaan in Sur. Weg gaan of nog genieten. Wij weten het ook niet want dat is nog weer wat verder in de tijd en het gaat natuurlijk steeds ingewikkelder worden. Ze bieden nog aan dat we met ze mee mogen rijden naar Tiwi maar ook dit aanbod slaan we af. Snorkelen gaat het worden bij het strand aan Fins. Daar schijnt het mooier te zijn dan bij ons resort. Rolf gaat op de eerste plek het water in maar komt teleurgesteld weer terug. Hij was best ver het water in en bij mij blijven de mannen van het restaurant staan. Ze hebben absoluut geen kwaad in zin maar de jongste is heel erg irritant. Hij blijft mij maar fotograferen en filmen en probeert ook stiekem een selfie te maken met mij op de achtergrond maar dat heb ik natuurlijk gelijk door. Daarom vraagt hij het later maar. Al spreekt hij geen Engels het is duidelijk dat hij wil weten of ik dadelijk ook het water in ga. Nou zeker niet als hij in de buurt is. De twee mannen hebben hier duidelijk weinig toeristen gezien. Ze vonden Rolf ook een hele bezienswaardigheid toen hij met flippers en snorkel de zee inliep. Ze gaan mij zeker niet filmen als ik de zee inloop. Mijn kleding vinden ze vast al bijzonder. De knallende gele blouse en witte korte broek staan toch in groot contrast met de zwarte lange jurken en sluiers van de vrouwen hier. Rolf komt weinig enthousiast terug. Een van de mannen is al terug en de irritante druipt nu ook af. We besluiten het wat verderop te proberen met snorkelen en rijden een stukje verder waar we de auto bij een heel mooi, klein strandje parkeren. Maar wat jammer van het plastic en andere rommel die hier aangespoeld is. Zoveel plastic zakken en flesjes. Het is vreselijk om te zien maar gaan er toch maar even liggen. Dit keer ga ik het water in en zwem eerst naar een visnet toe waarbij ik hoop dat ik het uit het water kan halen maar het is te groot en zit te vast. Wat een rotzooi laten vissers toch achter en voor mij ook een belangrijke reden om voor de tweede keer in mijn leven te stoppen met vis eten. Het zicht is heel slecht al zie ik rondom het net diverse kleine geel, zwart gestreepte visjes zwemmen. De stroming is best sterk en ik besluit terug te zwemmen. Rolf gaat er niet meer in en we rijden terug naar het hotel waar we nog gebruik mogen maken van de badkamer zodat we fris weer het vliegtuig in kunnen. Als we op de parkeerplaats komen zien we ook de Oostenrijkers arriveren. Ook die zijn minder enthousiast terug gekeerd van Wadi Shab. Ondanks de rustige periode nu was het overvol met toeristen en stonden de auto’s rijen dik geparkeerd. Ze zijn maar weer omgekeerd. Dit soort dingen moet je ook echt zo vroeg als mogelijk op de dag doen. Dan ben je vaak de eerste en is het dus minder druk en ook niet onbelangrijk minder heet. We kletsen nog wat op de parkeerplaats en zeggen ze dan gedag. Geen handen schudden maar gewoon zwaaien. Je weet maar nooit. In een vakantie hebben we niet eerder zoiets meegemaakt en nog nooit zo vaak onze handen gewassen en met desinfecterende gel ingesmeerd. Nou ja, behalve dan ook in India.

Rolf geniet nog even bij het zwembad en ik ga de auto van binnen wat opruimen en alles goed verdelen over de koffers en dan mijzelf opknappen. Gezien er in het resort geen wifi is, hebben we geen idee of onze vlucht wel gaat. In The Royal House waar we in het begin van onze reis in Muscat / Muttrah gegeten hebben, is dat zeker wel en omdat ze daar ook goed eten hebben en het op de route ligt, gaan we daar eten. We komen daar nog voor 20:00 uur aan dus alle tijd om onze vlucht te halen die vannacht pas gaat. Als we het terras oplopen van het restaurant worden we enthousiast begroet door de obers die ons nog herkennen. Mijn appjes hoor ik ook gelijk binnenkomen dus de wifi werkt nog. Ik check snel mijn mail en ik zie er heel veel van Turkish airlines. Dit voorspelt niet veel goeds. We bestellen verse vruchtensappen en terwijl Rolf met de ober praat, lees ik de woorden cancellation. Verdorie zowel onze vlucht van Muscat naar Istanbul als die naar Amsterdam zijn geannuleerd. Geen reden, geen alternatief. Coby heeft ook een app gestuurd met de vraag of we al vertrokken zijn en ik antwoord dat onze vluchten zijn geannuleerd. Zij geeft aan dat Turkish airlines niet meer op Nederland mag vliegen en ook meer Europese steden zijn dicht voor bepaald vliegverkeer. De wereld staat echt op zijn kop! Ik vind het echt balen voor ons maar ik heb vooral ook te doen met Coby en al die mensen in de reiswereld die het nu zo moeilijk hebben. Hoe gaan ze hier allemaal bovenop komen? Ondertussen kruipt een mooie lieve zwarte poes tussen ons in als wij onze pasta krijgen. Onder onze stoel nog een paar poezen die ik maar een groot deel van mijn pasta geef. Ik heb gewoon geen trek. Eerst dit oplossen en dan komt dat wel weer. We gaan op advies van het er naast gelegen reisbureau zo snel mogelijk naar het vliegveld. Niet veel later arriveren we op de parking van het vliegveld. Rolf handelt de auto af en ik ga op zoek naar informatie.

Op het vliegveld gelukkig niet de verwachtte chaos. Een jongen van de informatie verwijst mij door naar een desk waar ik kan kijken of er nu überhaupt vluchten naar Nederland gaan. Dat is wel het geval via Quatar airlines. De kosten zijn rond de € 770,- voor ons tweeën. Ik wil het liefste eerst Turkisch airlines afwachten en de jongen van de informatiedesk loopt nog naar mij toe om te vertellen dat die er rond 23:00 uur weer zijn en ik wil sowieso met Rolf overleggen. Ondertussen ga ik naar balie E6 en E7 om te zorgen dat ik vooraan sta als de chaos straks ongetwijfeld losbarst. De rij achter mij wordt steeds groter en ik ben blij met dit besluit. Hoe dan ook moeten we nu echt niet net te laat zijn. Wie weet hoe lang je we hier dadelijk anders vast komen te zitten. Als de medewerkers van Turkish airlines rond 23:25 binnen komen word ik al snel geholpen. Ze geven aan dat onze vlucht inderdaad geannuleerd is maar dat we gewoon met de volgende vlucht meegaan. En dus ook naar Amsterdam. Eerst zien dan geloven, want er zijn tegenstrijdige berichten. Het duurt zeker wel een half uur maar dan heb ik onze tickets en een voucher voor de business line te pakken. Er wordt geen duidelijke reden gegeven voor de annulering (iets van een besluit vanuit Istanbul waar we het mee kunnen doen) en ik vermoed dat ze uit kostenbesparingen twee of misschien wel meer vluchten die grotendeels leeg waren hebben samengevoegd. In eerste instantie word ik daar boos over maar later bedenk ik dat ik dit besluit wel begrijp. Het is zo zonde om meer vliegtuigen te laten vliegen dan nodig is en vooral in de zware tijden die er voor de luchtvaart aan gaan komen.

Zondag 15 maart

Inmiddels zijn we op de volgende dag beland en we lopen richting de business lounge op de vijfde etage waar we eten en drinken aangeboden krijgen en waar ook heerlijke bankjes staan waar we op kunnen liggen. Rolf is niet moe en leest de hele nacht door terwijl ik wat probeer te slapen wat niet echt succesvol is. Het bankje waarop ik lag, was dus niet de oorzaak. De harde airco en de medewerkers die je duidelijk aan het werk hoort, houden mij toch uit een slaap waar ik wel heel erg aan toe ben.

Het vliegtuig, dat nu zo goed als vol is, vertrekt inderdaad en ook nog op de geplande tijd dus dat betekent in elk geval een groot stuk de goede richting van Europa op. Of we daadwerkelijk vertrekken naar Amsterdam moet ik nog zien maar met onze boardingtickets op zak heb ik goede hoop. En anders krijgen we hopelijk een ticket aangeboden in een van de buurlanden. Dat zou dan de UK kunnen zijn, want voor België en Duitsland schijnen dezelfde maatregelen te gelden als Nederland. De Oostenrijkers van ons restaurant waar we contact mee hebben gehouden zitten links van ons. Daar tussen nog twee mensen die waarschijnlijk alleen reizen. En dan komen ook de Duitsers binnen die we hebben leren kennen in Sama Heights resorts in Jebel shams. We hebben zo leuk met hen gesproken en we zijn alle vier verrast elkaar op deze vlucht weer te ontmoeten. Ze nemen plaats achter de Oostenrijkers. Het is wel heel toevallig allemaal. Gelukkig geen mensen direct om ons heen die hoesten of niezen maar een stuk achter ons hoor ik dit wel en ik vraag mij af of een eventueel corona virus vanuit daar ons zou weten te bereiken. Eerder vond ik het niet zo heel erg spannend al waren we wel voorzichtig tijdens onze reis, nu met alle vreselijke berichten uit Italië en de ingrijpende besluiten die voor de luchtvaart worden gemaakt, komt het wel allemaal wel heel dicht bij.

Hoe het ook loopt met het virus, wij hebben nog net op tijd een hele mooie en bijzondere reis achter de rug. Met genoeg foto’s in de camera en mooie herinneringen in ons hoofd landen we die ochtend in Amsterdam.

fotos-Oman